Guatemala - Stage toerisme
Atze Dijkstra - Stage toerisme
Guatemala was echt fantastisch. Het heeft al mijn verwachtingen overtroffen. Vanaf het moment dat we in de shuttle zaten op weg naar ons nieuwe thuis voor vijftien weken wist ik al dat ik me hier wel thuis zou gaan voelen. Vrouwen die manden op hun hoofd balanceerden, grote Amerikaanse schoolbussen die over de wegen scheurden, en Xela… Een authentieke stad omringd door een prachtig landschap met vulkanen en bergen… Dit was de stageplek waar ik naar op zoek was.
Aan het begin was het nogal moeilijk om met de lokale bevolking te communiceren. We hadden wel wat Spaans gehad op school, maar dat schoot eigenlijk tekort. Zinnen maken ging nog moeilijk en de mensen praatten snel. We hebben lessen Spaans gehad en het ging per week met sprongen vooruit. In totaal heb ik 100 uur Spaans les gehad.
Ik heb veel kunnen betekenen voor La Casa De Los Tiempos en de toeristische coöperatie Baktun R.L. Zo zijn er voor het reisbureau grote stappen vooruit gezet wat betreft de website.
Het was heerlijk om `s avonds wat te drinken op het dakterras van het vrijwilligershuis Kasa Kamelot met een lekker drankje, terwijl we genoten van het uitzicht…
Ook heb ik een week gereisd en ben ik naar Flores, Semuc Champey en Tikal geweest. Het was een fantastische week.
Ik heb mensen van over de hele wereld leren kennen en met sommigen heb ik nog steeds contact. Ik kan wel zeggen dat het de mooiste tijd van mijn leven was.
Nogmaals bedankt!
Uganda - Kindertehuis
Britt de Winter - Werk in een kindertehuis
Het is wel weer tijd voor een nieuwe update. Zondag zijn we gaan zwemmen ook al was het bewolkt. Het voelde warm aan. En we hadden mazzel want de lucht trok helemaal bij. Maandag ontbraken de auntie en de fysiotherpeute van de Bulungi's en dat was echt een ramp. Er waren een stagiaire en een auntie van de baby's die kwamen helpen. Maar op zo'n moment merk je pas wat die 2 eigenlijk allemaal opzich namen. Ik was blij dat die werkdag voorbij was, veel meer kan ik er niet over zeggen. Dinsdag zijn we met de kindjes een ijsje gaan eten die we gehaald hadden bij een supermarkt in de Main street. Ook de Bulungi kindjes hadden we meegenomen. Ik wist al dat deze kindjes niet geaccepteerd worden in de maatschappij, maar ik was me er nooit bewust van hoe erg dit was. Bulungi betekend trouwens iets met goed. Dus desondanks hun handicap worden ze bij Arise and Shine positief benaderd, gelukkig maar. Op een gegeven moment kwam er een, ik noem het maar traditioneel, afrikaanse vrouw in zo'n typisch gewaad en een schaal met mango's op haar hoofd voorbij lopen. Naja ze was van plan om door te lopen tot ze de Bulungi's zag. Ze keek werkelijk alsof de kindjes bezeten waren, wat volgens hun ook zo is.
Lees hier meer verhalen van Britt>>
Lees hier meer over het project >>
Zuid Afrika- Missionvale
Woensdag was een normaal dagje. Ik heb bij Father Christmas kado’s ingepakt en bij Nutrition gewerkt. De dames van nutrition waren heel blij met me. Ze vonden dat ik hard had gewerkt en vonden het niet leuk dat dit al mijn laatste week was. Ze vroegen aan mij of ik een camera had. ‘Ja natuurlijk!’. ‘Kan je die donderdag meenemen?’ ‘Dan hebben we tijd om afscheid te nemen’.Vrijdag hebben we geen tijd om afscheid te nemen omdat ik op vrijdag maar tot 12 werk en dat is bij hun het drukste tijdstip.
Nou, de donderdag was aangebroken vandaag hoor! Om kwart over 8 vertrok ik weer naar Missionvale met mijn camera. Ik ging een uurtje kado’s inpakken en ging daarna naar de school. Op de basisschool had de directrice een modeshow georganiseerd met dj en jury en alles erop en eraan. De kleine meisjes en jongens gingen eerst en daarna de wat grotere. Tussen de modeshows door, riep de host moeders, leraren en kinderen op het podium om een wedstrijdje tegen elkaar te dansen. Was heel komisch om te zien, vooral bij de moeders en leraren haha. Ik moest in het midden van de zaal zitten om de kinderen een beetje in de gaten te houden. Nou, dit was af en toe nog best wel een klus. Die kinderen zijn zo enthousiast en schreeuwerig! Soms iets te enthousiast haha, maar was wel weer leuk. Het gaf een leuke sfeer dat alle kinderen leuk meededen. Tijdens de modeshow, zag je de kinderen die ‘model’ waren helemaal stralen. De hele zaal juichte elke keer heel hard als er weer iemand de Runway op kwam lopen, daardoor kregen de kinderen super veel zelfvertrouwen en dat was super mooi om te zien. Nadat Mr & Mrs MCCA waren uitgeroepen was het alweer 1 uur en ging ik naar nutrition. Ik werkte even een half uurtje en daarna zeiden ze dat ik m’n camera moest pakken hahah. Ze gingen met z’n drieeen voor me zingen, wel 5 minuten!! Ze zongen nog best mooi ook. De tekst was iets in de geest van: ‘You deserve the best’ hahahah. Daarna gaven ze me nog een hele speech over dat ze me gaan missen en dat ik als een dochter voor haar was geworden en dat ze me heel dankbaar is. Ze gaven me nog allemaal een knuffel en dat was het dan. Eerste afscheid. Voelde me zeer vereerd dat ze voor me gingen zingen en het was het beste afscheid dat ik kon hebben.
Guatemala- Matigol- EVS project
Meer Guatemala!
Afgelopen maanden maakten we bijna ieder weekend een mooi tripje om Guatemala te leren kennen naast onze werkzaamheden bij het project. Zoals jullie zowel hier, als op onze persoonlijke weblogs gelezen hebben ging ons dat goed af, maar enthousiast als we zijn wilden we nog meer zien van dit mooie land. Afgelopen week kon dit gerealiseerd worden. Het werd een week vol van lange lange, warme busritten, cultuur en natuur, en wat hebben we genoten...!
Hieraan vooraf ging echter nog een bijzonder weekje project. Niet alleen gingen we deze week een nachtje bij het weeshuis slapen, ook dinsdag was een bijzondere dag, omdat we educatieve tasjes mochten uitdelen op een school in Olintepeque. Het geld voor deze tasjes, waarin onder andere schoolspulletjes, spullen voor persoonlijke hygiene en een speeltje zaten, is bijeengebracht met behulp van donaties van onze vrienden, familie en vele andere gulle gevers. Hartelijk dank hiervoor! Wij hebben die dag met eigen ogen ervaren hoe dankbaar de tasjes ontvangen zijn.
Na een clownsvoorstelling, waar met open mond naar gekeken werd en het uitdelen van de tasjes mochten we met een aantal families mee om een kijkje te nemen in hun thuissituatie. Heftig om te zien hoe sommige mensen hier moeten wonen en om te horen welke verhalen er aan deze woonsituatie vooraf zijn gegaan. Heel bijzonder dat deze mensen zo open waren om ons een kijkje in hun huis te geven.
Het licht in Xela is overdag zo fel dat een beamerprojectie op een witte muur overdag niet werkt, daarom is het plan ontstaan om dit in het donker te doen. Aangezien we ook graag het leven van een kind in Rudolph Walter op film willen vastleggen was het een mooi idee een nachtje op de school door te brengen. Als kind droomde je er misschien wel van: pizza eten, film kijken, keten en slapen in de gymzaal. Zo ging het bij ons nu ook, behalve dat we nu een dagje ouder zijn en daardoor al gauw in slaap vielen. Het resultaat de volgende morgen mocht er wezen, een mooie potlood-tekening op de muur. Tijd om verf te halen en aan de slag te gaan! Inmiddels is het bijna af en zowel wijzelf als de kinderen zijn heel enthousiast over de kleurrijke muur met een vulkaan die ballen, bloemen en muzieknoten uitspuwt. Credits voor Anne’s broer die een mooi ontwerp voor ons gemaakt heeft!
Wil je ook meewerken op het project Matigol. Lees dan hier meer over het project >>
Tadzjikistan - Diverse sociale en economische projecten
Jan de Hoop - Diverse en sociale en economische projecten
Al langere tijd wilde ik weer vrijwilligers werk doen. Na eerdere projeten in Bolivia, Oekraïne, Nicaragua en Sicilië wilde ik dit keer naar een meer oostelijk gelegen land. Maar weinig
organisaties richten daar hun aandacht op. Afrika, in mindere mate India e.o. en Zuid-Amerika eisen naar mijn mening de meeste aandacht op. Via Stichting Commondo, uit Amersfoort kon ik naar het
verre en onbekende bergland Tadjikistan. In Proshinev een dorp op 12100 meter hoogte in het Parmirgebergte en direct grenzend aan Afghanistan heb ik 4,5 week bij Nargul Yamadghoziev, die tevens
vertaler en lokaal contactpersoon voor Commondo is, en zijn familie gewoond.
- Hoe ligt de organisatie <> binnen de verschillende dorpen
- Hoe kan <> zich als organisatie versterken
- Hoe kan <> de communicatie verbeteren
Om mijn gedachte hierover te vormen heb ik het beschikbare strategische plan 2013-2018 gelezen, met dorpshoofden gesproken, vergaderingen bijgewoond, het watersysteem bekeken etc. Mijn
uiteindelijke bevindingen heb ik in een eindpresentatie samengevat en deze voor NUR en “Ob-Umed” gepresenteerd.
Peru - Surf en Skateproject
Liselot Rijstenbil – Surf en Skateproject
De skateramp is gelegen in de heuvels in het randgebied van Huanchaco, Cerrito de la Virgen. De meeste inwoners hier zijn afkomstig van het ENSO fenomeen (El Nino Southern Oscillation), een natuurlijke klimaat verschijning, die 13 jaar geleden extreme regenbuien veroorzaakte. De Peruaanse economie verloor hierbij 3,5 biljoen US $. De Peruaanse overheid had niet de capaciteit om de daaropvolgende huizencrisis op te lossen. Miljoenen families raakten dakloos. Daarom werd een aantal van de slachtoffers overgeplaatst naar een stuk land in Cerrito. Deze mensen hadden geen keus en er werden geen beloften gedaan door de overheid. Zonder water en elektriciteit moesten zij hun leven hier weer gaan opbouwen. Hierdoor werden de behoeften van de kinderen, zoals onderwijs, opzij gezet. Overleven was belangrijker.
De kinderen in Cerrito gaan inmiddels wel naar school, maar leren daar geen Engels en wanneer ze opgroeien is er nog weinig kans op les. Ook hebben veel kids geen mogelijkheid om te surfen, omdat het voor hen niet te betalen is. Cerrito is eigenlijk niet echt een dorp, er zijn geen wegen of voorzieningen. Alleen open huizen in de droge omgeving en veel (zieke) straathonden. Er is nauwelijks water en er groeit bijna niets groens. Er is alleen stof en zand en droogte. Achter Cerrito de Virgen, ligt het vliegveld van Huanchaco en omdat Cerrito hoog ligt, kan je het groen van Trujillo aan de ene kant, en de zee en Huanchaco aan de andere kant zien liggen. Als ik de armoedige omstandigheden zie waar de mensen hier in leven, voel ik me gewoon schuldig om alles wat ik heb.
Het project is opgezet met support vanuit een lokale surfschool en is vooral gericht op de veiligheid en het gedrag van de kinderen. Doordat het “dorpje” afgelegen ligt en klein is, is het er erg saai voor de energieke Peruaanse kinderen. In verhouding tot Nederlandse kinderen zijn de kids hier erg druk en fysiek ingesteld. Het onderlinge stoeien blijkt niet altijd stoeien te zijn en het is heel lastig om ze in lesverband iets te leren. Ik voetbal en basketbal met de jongens en dans met de meisjes. Ze willen dat ik tekeningetjes maak zodat zij ze kunnen inkleuren. Met het afvalhout bouwen we nieuwe constructies om te skaten en te klimmen. De kinderen zorgen voor inspiratie, waardoor ik op hen kan inspelen. Het is zo gaaf om ze te zien lachen. Het werk geeft echt veel voldoening. De gevraagde aandacht kost wel veel energie. Ze hangen aan je armen en om je nek en eigenlijk moet je overal tegelijk zijn. Na 3 uur ben je helemaal gesloopt. Tussen het spelen door probeer ik ze wat wiskundesommen te geven en ze Engels te leren. Maar het stimuleren van goed gedrag is de belangrijkste taak, wat niet altijd makkelijk blijkt te zijn. Het aantal kinderen verschilt per dag van 10 tot 40 en er zijn regelmatig onderlinge ruzies. Je kan aan de gezichtjes zien wanneer het tijd is voor kattenkwaad en brutaliteit. Maar ik kan ook erg veel met ze lachen.
Met evenwichtsbalkjes probeer ik ze alvast voor te bereiden op de slackline. Omdat er in Cerrito geen bomen zijn, is het lastig om een goede plek te vinden. Ik oefen eerst met Brad en een aantal fanatieke locals op het strand tussen twee palmbomen. Na toestemming van Jeci op de veiligheid van de plek, kan de slackline pas worden ingezet in het project. Tom heeft zijn longboard mee gebracht en leert me sliden en een hoop andere tricks. De oudere jongens van de ramp willen graag downhill proberen en ook hier vragen we een moment voor aan. Verder regelen en beslissen we alles zelf. Elke 2 weken organiseren we een pubquiz in het surfhostel om geld in te zamelen voor la Rampa. Afgelopen woensdag runde ik de bar met cocktails en Abbey en Tom de tweetalige quiz. Met de oudere jongens van de ramp overleggen we wat de wensen zijn om het ingezamelde geld aan te besteden. Ze willen graag een keer bij ons komen koken en misschien kunnen we nieuwe boards kopen en kaartspellen. Wij hebben het idee om ook meer te gaan inzetten op een leer en gedragssysteem.
Na alle feestdagen, zijn vele scholen en projecten weer geopend. Ook ben ik eindelijk gestart bij het surfproject. Op maandag, woensdag en vrijdag haal ik in de ochtend de kinderen van Cerrito op bij de Skateramp en lopen we naar escuela de Surf ¨Un Lugar¨. Juan Carlos (een veel voorkomende naam hier) is een oud surfkampioen en geeft de kinderen uit de omgeving de mogelijkheid om hun surftalent te ontwikkelen. We starten elke ochtend met hardlopen op het strand, voordat we met alle kids het water op gaan. De weeskinderen van Mundo del Ninos en een aantal andere kids voegen zich ook bij de groep. Het is altijd een hele klus om alle 25 kinderen van een wetsuit en board te voorzien en om ze in de gaten te houden op het water. Naast de lessen, help ik met het repareren van wetsuits en leashes.
Op de Skateramp hebben we een gedragsbord gemaakt. Het systeem blijkt goed te werken en ook leren we op deze manier de namen van de kinderen makkelijker kennen. Elke dag verschijnen er weer nieuwe gezichtjes, maar de steeds terugkerende kids zijn al gewend aan me en ik aan hen. Ik leer veel Spaans bij door met hen te praten. Junior is heel goed in het uitdrukken van wat hij bedoeld, echt een ongelofelijk slimme kid. De broertjes Jose en Yan hebben het thuis soms heel moeilijk, maar vinden hun glimlach altijd weer terug tijdens het skateboarden. Walter weet precies hoe hij iets van anderen gedaan kan krijgen, maar op een surfboard is hij erg bang. Hij klampt zich altijd aan me vast en vuurt allerlei vragen op me af.Dan is er nog Clever, die zich laatst verstopte in een oude reiskoffer en mi casa roept wanneer hij het deurtje open gooit.
India - Engelse les, praktijk onderwijs en computerles
Allereerst wil ik even zeggen, dat alles perfect geregeld was En mijn aankomst een warm welkom gaf. De stafmanager Martin is een vriendelijk en bekwaam persoon, die zelf nog niet zolang in het kamp werkte, maar veel ervaring heeft bij Idex. Ik kwam in een jonge groep leuke meiden,2 verpleegkundigen uit Zwitserland,2 studenten uit Duitsland,1 psychologie studente uit Sydney Australië , 1 Deense studente en 1 onderwijzeres uit Engeland .
Thailand - Verzorg de olifant
Angelique Govers – Verzorg de olifant
Het vrijwilligerswerk bij dit projectwas een zeer bijzonder goede ervaring. Vervoer was prima geregeld, net als de begeleiding en het programma voor die 2 weken. Was mijn telefoon van tevoren al kwijtgeraakt op tweede dag in Chiang Mai (waarschijnlijk gestolen op de markt) maar met hulp van vrijwilliger coördinator heb ik een nieuwe kunnen halen. Werd een busje voor vrijgemaakt, hartstikke fijn.Het eten(wat overigens compleet vegetarisch was), ik vond het erg lekker, was erg goed, de slaap accommodatie was simpel maar prima en de omgeving was werkelijk schitterend. Heb met ned. vrouw eerste week kamer gedeeld en 2de week daar alleen kunnen slapen. We hadden een eigen douche, dat bleek niet bij iedereen het geval.Veel mensen ontmoet, uit de hele wereld. Gemiddeld zoals al verwacht nogal wat jonger dan ik maar erg leuk. De eerste week hebben we echt hard gewerkt. Naast de gewone werkzaamheden moest er een kattenhuis gebouwd worden. Dat hield oa in gleuven graven en beton storten. Flink gebuffeld maar uiteindelijk met zn allen ook zeer voldaan gevoel aan over gehouden.Misschien goed om te weten dat er naast olifanten erg veel honden en katten zijn, die werkelijk overal rondlopen tot op eettafels toe. Ik vond het prima, maar gold voor sommige anderen iets minder. Je kon ook vrijwilliger zijn voor de hondenopvang, was ook erg nodig. Ik heb aantal keren honden uitgelaten.Zelfs nog een babyolifantje geboren, ’s nachts getuige van geweest. Heel bijzonder. Net als het verhaal van Lek en de filmpjes die we zagen over olifantentraining in toeristen organisaties. Echt goed beeld van gekregen.Meeste mensen bleven een week, dus mijn tweede week was weer helemaal anders maar ook goed.Heb veel foto’s, FB en mailadressen en vooral een ervaring voor het leven hieraan overgehouden.Al met al een zeer geslaagde onderneming!
