Liselot Rijstenbil – Surf en Skateproject

De skateramp is gelegen in de heuvels in het randgebied van Huanchaco, Cerrito de la Virgen. De meeste inwoners hier zijn afkomstig van het ENSO fenomeen (El Nino Southern Oscillation), een natuurlijke klimaat verschijning, die 13 jaar geleden extreme regenbuien veroorzaakte. De Peruaanse economie verloor hierbij 3,5 biljoen US $. De Peruaanse overheid had niet de capaciteit om de daaropvolgende huizencrisis op te lossen. Miljoenen families raakten dakloos. Daarom werd een aantal van de slachtoffers overgeplaatst naar een stuk land in Cerrito. Deze mensen hadden geen keus en er werden geen beloften gedaan door de overheid. Zonder water en elektriciteit moesten zij hun leven hier weer gaan opbouwen. Hierdoor werden de behoeften van de kinderen, zoals onderwijs, opzij gezet. Overleven was belangrijker.

De kinderen in Cerrito gaan inmiddels wel naar school, maar leren daar geen Engels en wanneer ze opgroeien is er nog weinig kans op les. Ook hebben veel kids geen mogelijkheid om te surfen, omdat het voor hen niet te betalen is. Cerrito is eigenlijk niet echt een dorp, er zijn geen wegen of voorzieningen. Alleen open huizen in de droge omgeving en veel (zieke) straathonden. Er is nauwelijks water en er groeit bijna niets groens. Er is alleen stof en zand en droogte. Achter Cerrito de Virgen, ligt het vliegveld van Huanchaco en omdat Cerrito hoog ligt, kan je het groen van Trujillo aan de ene kant, en de zee en Huanchaco aan de andere kant zien liggen. Als ik de armoedige omstandigheden zie waar de mensen hier in leven, voel ik me gewoon schuldig om alles wat ik heb.

Het project is opgezet met support vanuit een lokale surfschool en is vooral gericht op de veiligheid en het gedrag van de kinderen. Doordat het “dorpje” afgelegen ligt en klein is, is het er erg saai voor de energieke Peruaanse kinderen. In verhouding tot Nederlandse kinderen zijn de kids hier erg druk en fysiek ingesteld. Het onderlinge stoeien blijkt niet altijd stoeien te zijn en het is heel lastig om ze in lesverband iets te leren. Ik voetbal en basketbal met de jongens en dans met de meisjes. Ze willen dat ik tekeningetjes maak zodat zij ze kunnen inkleuren. Met het afvalhout bouwen we nieuwe constructies om te skaten en te klimmen. De kinderen zorgen voor inspiratie, waardoor ik op hen kan inspelen. Het is zo gaaf om ze te zien lachen. Het werk geeft echt veel voldoening. De gevraagde aandacht kost wel veel energie. Ze hangen aan je armen en om je nek en eigenlijk moet je overal tegelijk zijn. Na 3 uur ben je helemaal gesloopt. Tussen het spelen door probeer ik ze wat wiskundesommen te geven en ze Engels te leren. Maar het stimuleren van goed gedrag is de belangrijkste taak, wat niet altijd makkelijk blijkt te zijn. Het aantal kinderen verschilt per dag van 10 tot 40 en er zijn regelmatig onderlinge ruzies. Je kan aan de gezichtjes zien wanneer het tijd is voor kattenkwaad en brutaliteit. Maar ik kan ook erg veel met ze lachen.

Met evenwichtsbalkjes probeer ik ze alvast voor te bereiden op de slackline. Omdat er in Cerrito geen bomen zijn, is het lastig om een goede plek te vinden. Ik oefen eerst met Brad en een aantal fanatieke locals op het strand tussen twee palmbomen. Na toestemming van Jeci op de veiligheid van de plek, kan de slackline pas worden ingezet in het project. Tom heeft zijn longboard mee gebracht en leert me sliden en een hoop andere tricks. De oudere jongens van de ramp willen graag downhill proberen en ook hier vragen we een moment voor aan. Verder regelen en beslissen we alles zelf. Elke 2 weken organiseren we een pubquiz in het surfhostel om geld in te zamelen voor la Rampa. Afgelopen woensdag runde ik de bar met cocktails en Abbey en Tom de tweetalige quiz. Met de oudere jongens van de ramp overleggen we wat de wensen zijn om het ingezamelde geld aan te besteden. Ze willen graag een keer bij ons komen koken en misschien kunnen we nieuwe boards kopen en kaartspellen. Wij hebben het idee om ook meer te gaan inzetten op een leer en gedragssysteem.

Na alle feestdagen, zijn vele scholen en projecten weer geopend. Ook ben ik eindelijk gestart bij het surfproject. Op maandag, woensdag en vrijdag haal ik in de ochtend de kinderen van Cerrito op bij de Skateramp en lopen we naar escuela de Surf ¨Un Lugar¨. Juan Carlos (een veel voorkomende naam hier) is een oud surfkampioen en geeft de kinderen uit de omgeving de mogelijkheid om hun surftalent te ontwikkelen. We starten elke ochtend met hardlopen op het strand, voordat we met alle kids het water op gaan. De weeskinderen van Mundo del Ninos en een aantal andere kids voegen zich ook bij de groep. Het is altijd een hele klus om alle 25 kinderen van een wetsuit en board te voorzien en om ze in de gaten te houden op het water. Naast de lessen, help ik met het repareren van wetsuits en leashes.

Op de Skateramp hebben we een gedragsbord gemaakt. Het systeem blijkt goed te werken en ook leren we op deze manier de namen van de kinderen makkelijker kennen. Elke dag verschijnen er weer nieuwe gezichtjes, maar de steeds terugkerende kids zijn al gewend aan me en ik aan hen. Ik leer veel Spaans bij door met hen te praten. Junior is heel goed in het uitdrukken van wat hij bedoeld, echt een ongelofelijk slimme kid. De broertjes Jose en Yan hebben het thuis soms heel moeilijk, maar vinden hun glimlach altijd weer terug tijdens het skateboarden. Walter weet precies hoe hij iets van anderen gedaan kan krijgen, maar op een surfboard is hij erg bang. Hij klampt zich altijd aan me vast en vuurt allerlei vragen op me af.Dan is er nog Clever, die zich laatst verstopte in een oude reiskoffer en mi casa roept wanneer hij het deurtje open gooit.