Guatemala: een doordeweekse dag vol verassingen

Op tijd op, nog wat gestudeerd voor het ontbijt. Warme melk gekregen en verder niets nieuws bij het ontbijt. Geen fruit dit keer maar gelukkig had ik nog kleine banaantjes waarvan ik een paar mee naar school neem, lekker voor op de kale bruine broodjes!

Op school gelijk hard aan de slag tot de pauze.

Voor de pauze had ik me voorgenomen om de callejón verder te verkennen en boven het paadje te nemen. Had speciaal mijn wandelschoenen aangedaan want het is best steil en erg oneffen. Op het hoogste punt van de callejón het paadje genomen en daar op een steen in het zonnetje mijn broodjes opgegeten, heerlijk genietend van het fantastische uitzicht over de stad en de bergen rondom. We zitten hier op bijna 2000 meter hoogte dus eigenlijk leven we hier echt in een berggebied. Je hebt daar alleen in de stad geen idee van en ook Guatemala-City ligt ver boven zeeniveau op zo'n 1500 meter. En groot deel van Guatemala ligt dus hoog, eens uitzoeken hoeveel procent. Na de broodjes opgepeuzeld te hebben (lekker!) een paar foto's gemaakt en verder het paadje genomen (er kwam nog een meisje tegemoet die blijkbaar op weg was naar huis). Het paadje kwam naar verwachting uit bij een andere callejón en daar wilde ik wat rondkijken en foto's maken. Er kwam een vrouw naar beneden gelopen die mij vroeg of ik die en die wilde spreken, ze dacht blijkbaar dat ik het huis niet kon vinden.

Ik legde haar uit dat ik vlakbij op school zat en de buurt aan het verkennen was en foto's wilde maken en dat het hier zoveel mooier was dan beneden in de stad. Ze vroeg mij of ik van yoga hield. Ja, antwoordde ik verbaasd. Het bleek dat ze een yoga school had en ze nodigde mij uit om lessen te komen volgen. Ik vertelde dat ik niet veel ervaring heb met yoga, maar wel erg van meditatie houd.

Toen bleek dat ze op zaterdagochtend meditatie geeft en daar ga ik bijna zeker heen! Ben heel benieuwd en was helemaal blij dat ik zo'n leuk contact had met zomaar een lokaal iemand.

Het half uur pauze was inmiddels voorbij en dus heb ik snel dezelfde weg terug genomen en aan mijn lerares uitgelegd waarom ik te laat was. Alles in het Spaans uiteraard en natuurlijk ook met allerlei fouten en het niet kunnen vinden van woorden, maar ik kan me al aardig redden in het Spaans. Toch is deze ene week les niet voldoende en ga overleggen met de baas van mijn werk (gaat a.s. maandag beginnen) wat de mogelijkheden zijn.

Tegen het einde van de ochtend kwam er opeens een jonge vrouw voor mij om te overleggen over mijn tijden van het werk (ze blijkt de persoon te zijn waar ik nauw mee ga samenwerken en heet Evelyn) en ik heb geïnformeerd of het mogelijk was om nog een week lessen te nemen en wat dat zou kosten, want alles wat in Nederland is geregeld ging ook via hun organisatie. Ze zou het overleggen en terugkomen.

Met mijn lerares nog besproken hoe verder en ze vond dat ik alles snel oppikte en ook een goede uitspraak had maar ik zeker nog meer te leren had en deze ene week niet voldoende was.

Om 13.00 uur kwam Evelyn terug en ja het is mogelijk om in de ochtend school te doen en direct na de lunch naar het werk te gaan.

Ze heeft me meegenomen naar het werk (dat was wel even lopen, helemaal aan de andere kant van het Parque Central. Daar alle uren opgeschreven en kennis gemaakt met een andere collega. Het ziet er daar allemaal heel anders uit dan ik verwacht had, maar dat raak ik al gewend. Ik heb gevraagd wat de week school zou kosten want ze wilden graag dat ik het via hun zou betalen en dat bleek op 1150 quetzales te komen, ongeveer 120 euro.

Ik had ergens op school gelezen dat een week les inclusief homestay en maaltijden slechts 1200 quetzales kostte. Dat wilde ik verder uitzoeken en ook wat ik eigenlijk in Nederland had betaald. Het was gelukkig geen probleem als ik de school rechtstreeks zou betalen. Ik ben snel naar huis gegaan want het was al lang etenstijd en ik had honger. Thuis direct aan tafel, mijn huisgenoot had het eten al bijna op. Direct gevraagd wat hij betaald heeft en dat is inderdaad 1200 quetzales per week inclusief alles. Ik heb vanuit Nederland alleen al voor de lessen 125 euro betaald, dus eens even zien wat de school gaat berekenen voor een week lessen bijboeken.

Om 15.30 uur hebben we een excursie naar een chocolaterie, maar ik ga al eerder naar school in de hoop de manager te kunnen spreken en ook nog wat huiswerk te maken. Dat eerste is niet gelukt, dat moet wachten tot morgen, het tweede wel totdat het tijd was om naar de chocolaterie te vertrekken.

Dat was 10 minuutjes lopen en binnen rook het heerlijk naar chocolade! Achter de winkel was een zaaltje met wat tafels en stoelen en daar moesten we plaatsnemen.

We kregen gelijk een menukaart om een van de vele soorten chocolademelk en andere chocolade lekkernijen te kiezen. Zelf niets besteld ivm mijn zoveel mogelijk suikervrij willen blijven en chocolade zonder suiker vind ik echt geen traktatie. Er wordt een best lange documentaire gedraaid, eerst in het Spaans en daarna op mijn verzoek nog in het Engels. Alles over cacao en de geschiedenis en de Maya's wordt in de film verteld, zeer interessant maar teveel om te onthouden.

Helaas krijgen we niets in het echt te zien en na het afrekenen gaat het weer op huis aan.

Tot het diner huiswerk gemaakt, lekker gegeten en daarna nog eventjes gestudeerd. Een douche genomen op de verdieping hierboven want de douche van de badkamer die we beneden gebruiken is zo goed als koud en ik heb het binnen altijd al zo koud .... Na het douchen lekker m'n thermo ondergoed aan en snel gaan slapen, in bed onder de dekens is het aangenaam :-)

Groetjes,

Inge

Reisverhaal Marrokko: de tweede week

Bonjour!

Vandaag gaat mijn tweede week in Rabat alweer van start! Time flies. Tijdens mijn eerste week heb ik behoorlijk moeten wennen, niet aan het land, want zodra ik uit het vliegtuig kwam voelde het als ZEN. De vibe wat in dit land hangt, vind ik zo zalig! Hier MOET niks maar MAG wel alles. En in Nederland MOET alles en MAG heel weinig zodra het niet binnen de regeltjes valt.

Ik deel het huis met elf andere mensen en ik slaap op een kamer met drie andere meiden. Hier moest ik in het begin aan wennen en was ik even uit mijn doen, want in Sittard ben ik erg gesteld op mijn tempeltje dat helemaal voor mij alleen is en nu moest ik ineens met 4 anderen een kamer delen. Maar goed, ik ging naar mezelf kijken en vond van mijzelf dat ik erg verwend reageerde, want er zijn genoeg mensen die niet eens een dak boven hun hoofd hebben en laat staan een warm nest om s'avonds in te kruipen! Ik ben heel dankbaar.

Hierna kwam dingetje nummer 2: er is alleen een wasmachine met KOUD water, hier werd ik al helemaal kriebelig van want als ik iets verschrikkelijk vindt is het als ik mijn kleren niet kan wassen!!!!! Koud water is gewoon onhygiënisch.Na een tijdje geklaagd en gezeurd te hebben walgde ik alweer van mn luxe instelling en kwam ik samen met Carola (één van de andere vrijwilligers meiden) tot het besluit dat we onze kleren op de hand gaan wassen

,dus vandaag gaan we een emmer kopen in de medina! Probleem opgelost.

Het gastgezin zorgt ontzettend goed voor ons: onze gastmoeder kookt drie keer per dag zalig voor ons. En om me even lekker te ontdoen van de drukte heb ik me aangemeld bij een sportschool waar ik elke dag heen ga, en dat is heerlijk!! Het project was even wennen, want we werden in het diepe gegooid. Ook was er weinig duidelijkheid over hoe en wat en de vrouwen spreken geen engels en ik geen frans dus dat was lastig. Maar met handen en voeten kom je al een heel eind!! We gaan de kindjes het alfabet leren vandaag, im excited!

Groetjes van Britt

India: lesgeven op een basisschool

Op veler verzoek (lees: zus) een blog puur over mijn werkzaamheden. Vrij vlug na mijn vorige blog, maar over een paar dagen heb ik een weekje vakantie dus over anderhalve week zit er al weer een blog aan te komen, en wilde hem toch deze maand nog uploaden

.

Om 7.30 uur gaat de wekker, maar meestal ben ik al wakker. Ja, ik word wakker voor de wekker mij wekt. Ik weet zelf ook niet hoe het kan, misschien heeft het te maken met het feit dat ik elke avond voor 12 uur slaap. Ik weet niet wat me overkomt, men noemt dit ook wel “een ritme”. Het woord alleen geeft me al rillingen, word ik al zo oud?

Tot 8.30 uur heb ik tijd voor mijzelf. Facebook bijwerken, make-uppie op m’n gezicht kwakken, chocopops met kokosnootmelk (bah) naar binnen werken, en dan naar beneden. Meestal zijn de kinderen dan ook net klaar met ontbijten. Ik zorg dat in de hal alle stoelen klaar staan en de picto’s voor het eerste uur uitgezocht staan. De kinderen gaan zitten, één voor één worden alle tanden gepoetst. Terwijl Neline verder gaat met tanden poetsen, neem ik een van de kinderen apart voor 1-op-1 les. Dit jongetje heeft geen beperking. Zijn moeder werkt als helpervrouw hier in het huis, en daardoor woont hij er ook. Overdag gaat hij gewoon naar school, maar ik geef hem wel begeleiding. Met hem heb ik niet heel duidelijk een doel waar ik naar toe werk. Ik speel een educatief spelletje (memory o.i.d.) of maak wat werkbladen. Binnenkort wil ik ook een beetje gaan rekenen met hem. Rond 9.15 uur worden alle kinderen in de grote hal verwacht voor een yoga-sessie met de teachers. Tijdens de yoga geef ik een jongetje 1-op-1 les. Dit jongetje is een jaar of 8. Door een zware epileptische aanval “vergeet” hij de rechterkant van zijn lichaam. Heftig, maar hier werk ik met hem niet aan. Neline is van de lichamelijke kant, ik van de cognitieve. Alhoewel, met dit jongetje ben ik momenteel hard bezig het besef van zijn vingers te stimuleren. Hij spreekt slecht en hij heeft moeite met gebaren, omdat hij zijn handen niet goed genoeg onder controle heeft. Ik heb een klein vingerkeyboardje gekocht zodat hij kan oefenen zijn vingers individueel te gebruiken. Dit lijkt zijn vruchten al af te werpen: hij kan nu bewust zijn wijsvinger opsteken en bewegen (dit deed hij voorheen ook al, maar dan onbewust). Volgende stap: de middelvinger. Ja, ik leer een kind zijn middelvinger naar mij op te steken.

Na de yoga worden alle kinderen verspreidt over het terrein waar ze zichzelf individueel even vermaken, zodat Maartje, de teachers en de vrijwilligers even bijeen kunnen komen om de dag door te spreken en bijzonderheden uit te wisselen. Vervolgens, rond een uur of 10, gaan de vrijwilligers – Neline en ik dus – met een aantal kinderen een wandeling maken. Altijd hetzelfde rondje, altijd dezelfde kinderen. Structuur en routine zijn een belangrijk onderdeel van de dag. De kinderen krijgen halverwege wat te drinken, en dan gaan we weer terug naar school.

Zodra we terug zijn begint de eerste echte “les”. Terwijl de teachers les geven aan de groep kinderen, neem ik een jongen mee voor 1-op-1. Met deze jongen werk ik puur cognitief. Woorden aanleren. Elke les begint met het herhalen van de woorden die hij kent: momenteel 25. Hij kan niet praten, op het woord “utaa” (eten) na, dus alle communicatie vanaf zijn kant gaat gepaard met gebaren (en een hoop geduw en getrek haha

). Woorden worden hier met een bepaalde methode aangeleerd; Leespraat. Gave methode om mee te werken, want je ziet hoe snel de kinderen het oppikken. Na een kwartier is de 1-op-1 afgelopen, waarna ik de volgende jongen haal om mee te werken. De 1-op-1 van deze jongen ziet er eigenlijk ongeveer hetzelfde uit. We oefenen de woorden die hij kent, en met Leespraat probeer ik nieuwe woorden aan te leren. Dit jongetje is heel rustig, maar zodra hij persoonlijke aandacht krijgt leeft hij helemaal op en laat hij me van alles zien in in zijn fotoboekje. Tevens ben ik momenteel ook nog hard bezig met uitzoeken wat de kinderen wel en niet kunnen. Ik probeer kinderen woorden aan te leren, waarvan vervolgens blijkt dat ze deze al kennen. Dit is echter nergens opgeschreven en de overdracht vanuit vorige vrijwilligers is minimaal. Enfin, na dit jongetje geef ik nog een jongen 1-op-1, maar ook bij hem is de invulling nagenoeg hetzelfde. 1-op-1 met hem vind ik lastig. Ik kan geen hoogte van hem krijgen en vind het moeilijk inschatten wat hij wel en niet begrijpt. Hij lijkt veel te begrijpen, maar er niets mee te doen. Misschien begrijpt hij me echter totaal niet en overvraag ik hem ontzettend. Geen idee.

Om 12 uur, wanneer ik klaar ben met mijn 1-op-1 lessen, is de les voor de groep ook afgelopen. Na een korte drinkpauze is het tijd voor Neline en mij om les te geven. Een soort kringactiviteit, vrij in te vullen door ons. Laagdrempelig op spelenderwijs leren. En soms niet leren. Zo bouwen we soms een toren, kruipen we door een tunneltje, maken muziek, schminken de gezichten, doen stoelendans of eten – zoals vandaag – gewoon een lekker ijsje. Tot 12.30 uur vermaken we de kinderen, en dan is het tijd voor de lunch.

Tot 13.15 uur hebben we lunchpauze. Terwijl we boven een boterhammetje met pindakaas en jam eten verzinnen we wat we die middag tijdens het knutselen gaan doen. Met de mond volgepropt bereiden we dit vast voor, zodat we straks weer alle tijd voor de kinderen hebben. Na de lunch ga ik weer 1-op-1 geven, terwijl de teachers weer les geven aan de groep. Deze 1-op-1 is aan een meisje. Nouja, vrouw. Een vrouw van 30 met het syndroom van Down, zo koppig als maar kan. Negen van de tien keer wil ze dan ook niet met me mee. Wat ik ook zeg of doe, ze komt niet. Prima. Loop ik weg. Af en toe komt ze dan alsnog. Verwacht dan vervolgens van mij dat ik zó blij en trots ben dat ze me spontaan een knuffel geef. Met haar werk ik vanuit hetzelfde principe van de Leespraat aan rekenen. Rekenen is een groot woord, want zo ver is ze nog helemaal niet. Voorbeeld: 4 5 ? 7 is te moeilijk, terwijl Maartje al een jaar met haar bezig is met rekenen. Met veel geduld en uitleg probeer ik toch wat kleine stapjes te bereiken, al vind ik het moeilijk in te schatten hoe of wat. Na de 1-op-1 met dit meisje, ga ik met nog 1 meisje werken. Dit meisje is altijd vrolijk en heeft altijd zin om te werken. Naast het rekenen wat ik ook met dit meisje doe, probeer ik ook haar lipspanning te vergroten. Dit meisje heeft vaak – onbewust – haar mond open hangen. Via een ervaring uit Nederland ken ik hier een leuke oefening voor, met een flesje, een knoop en een touwtje. Dit probeer ik dus ook elke dag een minuutje te doen met haar.

Op dagen dat Maartje er niet is (zoals vandaag) heb ik er nog een 1-op-1 les bij. Een jongetje van 9, met onder andere dyspraxie. In zijn hoofd snapt hij dingen wel, maar de verbinding naar de mond wordt niet gemaakt waardoor hij slecht spreekt. Naast mijn taak als SPH-er ben ik bij hem ook een beetje logopedist, ik doe oefeningen als ‘la-la-la, lie-lie-lie, loe-loe-loe’, etc. Vooral de ‘b’ is heel moeilijk, dit is vaak een ‘m’ bij hem.

Rond ongeveer 2 uur is mijn laatste 1-op-1 van de dag klaar. De teachers zijn nu ook klaar met hun les, tijd voor Neline en mij om met de kids te gaan knutselen. Elke dag wat anders, waarbij we proberen kleuren, verven en plakken met elkaar af te wisselen. Vooral niet te hoog gegrepen, want binnen de lijntjes kleuren is erg moeilijk, laat staan iets netjes uitknippen. De eerste kinderen vinden al dat ze klaar zijn terwijl we nog bezig zijn met spullen uitdelen, terwijl anderen er makkelijk 20 minuten zitten. Een van ons gaat naar buiten met de kinderen die klaar zijn, waar ze even lekker kunnen spelen.

Als iedereen klaar is met knutselen, gaat Neline of ik met een klein groepje nog een wandeling maken. Rond 14.45 uur probeer ik terug te zijn, want dan gaan we met zijn allen de dag afsluiten. Om 15.00 uur gaan de kinderen thee drinken en een banaantje eten, terwijl ik even 10 minuutjes pauze heb. Even boven deodorant opdoen, whatsapp bijwerken en weer naar beneden. De kinderen mogen lekker vrij buiten spelen; in de zandbak, schommel, op de fiets, alles kan. Wel alles onder strenge supervisie, want overal waar je kijkt vallen kinderen, ruziën kinderen of komen ze op plekken waar ze niet mogen komen. Om 16.00 uur is de dag voor Neline en mij voorbij, waarop we lekker naar boven gaan en op het dakterras neerploffen.

Weer een dag gehad. Tijd gaat snel

Groetjes,

Linda

Zuid-Afrika - Werken in een township

Valerie van Leeuwen – Werken in een township

Woensdag was een normaal dagje. Ik heb bij Father Christmas kado’s ingepakt en bij Nutrition gewerkt. De dames van nutrition waren heel blij met me. Ze vonden dat ik hard had gewerkt en vonden het niet leuk dat dit al mijn laatste week was. Ze vroegen aan mij of ik een camera had. ‘Ja natuurlijk!’. ‘Kan je die donderdag meenemen?’ ‘Dan hebben we tijd om afscheid te nemen’.Vrijdag hebben we geen tijd om afscheid te nemen omdat ik op vrijdag maar tot 12 werk en dat is bij hun het drukste tijdstip.

Nou, de donderdag was aangebroken vandaag hoor! Om kwart over 8 vertrok ik weer naar Missionvale met mijn camera. Ik ging een uurtje kado’s inpakken en ging daarna naar de school. Op de basisschool had de directrice een modeshow georganiseerd met dj en jury en alles erop en eraan. De kleine meisjes en jongens gingen eerst en daarna de wat grotere. Tussen de modeshows door, riep de host moeders, leraren en kinderen op het podium om een wedstrijdje tegen elkaar te dansen. Was heel komisch om te zien, vooral bij de moeders en leraren haha. Ik moest in het midden van de zaal zitten om de kinderen een beetje in de gaten te houden. Nou, dit was af en toe nog best wel een klus. Die kinderen zijn zo enthousiast en schreeuwerig! Soms iets te enthousiast haha, maar was wel weer leuk. Het gaf een leuke sfeer dat alle kinderen leuk meededen. Tijdens de modeshow, zag je de kinderen die ‘model’ waren helemaal stralen. De hele zaal juichte elke keer heel hard als er weer iemand de Runway op kwam lopen, daardoor kregen de kinderen super veel zelfvertrouwen en dat was super mooi om te zien. Nadat Mr & Mrs MCCA waren uitgeroepen was het alweer 1 uur en ging ik naar nutrition. Ik werkte even een half uurtje en daarna zeiden ze dat ik m’n camera moest pakken hahah. Ze gingen met z’n drieeen voor me zingen, wel 5 minuten!! Ze zongen nog best mooi ook. De tekst was iets in de geest van: ‘You deserve the best’ hahahah. Daarna gaven ze me nog een hele speech over dat ze me gaan missen en dat ik als een dochter voor haar was geworden en dat ze me heel dankbaar is. Ze gaven me nog allemaal een knuffel en dat was het dan. Eerste afscheid. Voelde me zeer vereerd dat ze voor me gingen zingen en het was het beste afscheid dat ik kon hebben

Costa Rica - Opvangcentrum voor wilde dieren

Krissy Claessen – Opvangcentrum voor wilde dieren

Voor iedereen die een hart voor dieren heeft en graag bezig is en iets nuttigs doet tijdens zijn of haar reis is werken als vrijwilliger bij het opvangcentrum voor wilde dieren zeker een aanrader!

De werkzaamheden verschillen van poepscheppen tot knuffelen met de verschillende dieren.
De dagen bij het Rescue Centre beginnen om 7.30 uur en eindigen rond 15.30 uur, je werkt er 5 dagen per week.

Je dag begint met het schoonmaken van de verschillende verblijven van de dieren. Je begint met poepscheppen, alles desinfecteren en nieuwe/schone voer- en waterbakken plaatsen voor de dieren. Wanneer alles is schoongemaakt en het Centre er weer tip top uit ziet kun je een korte pauze nemen. Na deze pauze krijgen de vrijwilligers hun taken voor de rest van de dag toegewezen. Vaak zal je dag worden gevuld met het in de gaten houden en gezelschap houden van de dieren. Je zal de gelegenheid krijgen op de miereneter, de apen, de coaty, de luiaards of welke andere dieren er dan ook aanwezig zijn te letten en deze gezelschap te houden.

Het kan ook zijn dat je wordt toegewezen aan de nursery, een erge leuke taak! Hier krijg je de kans om de babydieren te zien, gezelschap te houden en soms om te helpen bij de verzorging.

Er komen hier vaak nieuwe dieren binnen, als je geluk hebt zie je hier de meest kleine en schattige dieren. Aan het einde van een dag in de nursery zorg je ervoor dat verschillende verblijven worden schoongemaakt en voorzien van nieuw voedsel en drinkwater. Een andere leuke uitdaging is het vangen van de verschillende dieren die in de nursery verblijven om ze voor de nacht terug the plaatsten in hun verblijf. Veel van de dieren verblijven gedurende dag namelijk vrij in de tuin (of omgeving) van het centre. Het centre wil namelijk alle dieren (voor welke het mogelijk is) klaarstomen voor een leven in het wild. Dieren die willen vertrekken kunnen vertrekken, dieren die willen blijven worden weer gevangen en voor de nacht in hun eigen verblijf geplaatst.

Vooral bij de apen is dit erg leuk om te zien. In de ochtend worden verschillende apen opgehaald uit hun verblijf en de jungle in gebracht. Op deze manier wil men de apen klaarstomen voor een leven in het wild. Aan het einde van de dag (rond 15.00 uur) gaan een aantal vrijwilligers de apen weer ophalen. De apen weten dat ze rond deze tijd weer worden opgehaald om terug te gaan naar het opvangcentrum. Apen die terug willen naar het centre gaan terug naar het centre, apen die een wilde groep apen hebben gevonden bij wie zij zich kunnen aansluiten en in de jungle willen blijven, blijven in de jungle. Dit is erg leuk om te zien.

Natuurlijk zijn er niet alleen maar leuke werkzaamheden en moet er ook zwaar en minder leuk werk verricht worden. Minder leuke werkzaamheden zijn: paardenpoep scheppen, de was doen, helpen in de keuken, het verzamelen van takken en bladeren in de jungle en het vangen van spinnen en krabben. Gelukkig wegen de leuke werkzaamheden zwaarder dan de minder leuke werkzaamheden. Uiteindelijk zul je erachter komen dat je het helemaal niet zo erg vindt om de vervelende karweitjes te doen omdat de leuke karweitjes gewoon heeel erg leuk zijn. Je krijgt de mogelijkheid om voor dieren te zorgen en je leert om te gaan met dieren die je anders misschien nooit in het echt zou zien, een hele bijzondere en mooie ervaring.

Rond 13.30 uur is er middagpauze. Na deze pauze gebeurt er eigenlijk niet heel veel meer.Alle verblijven worden opnieuw schoongemaakt en voorzien van nieuwe en schone voedsel- en water bakken. De apen worden terug gehaald uit de jungle en alle dieren worden terug gebracht naar hun verblijf.

Als alle dieren dan weer terug zijn in hun verblijf en voorzien zijn van voedsel en water en alles schoon is zitten jouw werkzaamheden erop! En ben je vrij om te genieten van het strand!”

Tips:
– neem oude kleding mee en neem elke dag een extra setje kleding mee naar je werk (er zal vaak op je gepoept en geplast worden)
– zorg voor voldoende Deet (wanneer de jungle in moet wordt je lek gestoken door de muggen)
– Ik werkte altijd op slippers maar sommige mensen vinden het prettiger om met schoenen te werken
– vergeet niet een tubercolose test te doen, anders kan het zijn dat je niet met de apen mag werken
– het ligt eraan waar je verblijft en hoelang je blijft. Maar wanneer je een fiets nodig hebt en langer blijft dan 2 á 3 weken is het vaak voordeliger om een fiets te kopen en daarna door te verkopen dan een fiets te huren

Uganda - Werk op een creche

Guatemala - Stage toerisme II

Alexander Sterk – Stage toerisme

In Guatemala heb ik 15 geweldige weken gehad. Vooraf ben je toch best zenuwachtig waar je terecht komt maar na 1 week wist ik al dat ik me in Guatemala helemaal thuis ging voelen! Vooral de gastvrijheid van iedereen sprak me enorm aan ondanks dat het in het begin moeilijk communiceren was probeerde de mensen je toch altijd te helpen. Na de eerste maand intensief Spaans gevolgd te hebben ging ook het communiceren steeds beter en voelde ik me helemaal thuis.

Ik werkte bij La Casa De Los Tiempos en heb hiervoor ontzettend veel werk kunnen doen. De sfeer was altijd gezellig en er was genoeg tijd om een kop koffie te drinken met z’n allen. In het begin was het lastig met Spaans maar omdat Josan (eigenaar samen met Hans) Nederlands spreekt werd ik in het begin heel erg geholpen wat het werken een stuk gemakkelijker maakte! Ik heb ook nog veel werk verzet voor de toeristische coöperatie Baktun R.L.. De mensen waren heel dankbaar aan het eind voor wat we allemaal gedaan hadden, dat gaf enorm veel voldoening! Het ochtendje vrijwilligerswerk dat ik gaf heeft ook enorm veel indruk gemaakt en maakte mijn tijd in Guatemala helemaal compleet.

Kasa Kamelot is een geweldige plek om jou periode te wonen omdat dit een huis is waar mensen voor langere tijd verblijven leer je mensen over de hele wereld kennen. Met een dakterras waar je ’s Avonds heerlijk kan zitten met je drankje of gezellig koken met andere mensen uit het huis, een perfecte plek om mensen te leren kennen (en je Spaans te oefenen!)

Ik heb een super leuke tijd gehad tijdens mijn stage en ben zeker van plan om in de komende 5 jaar nog eens terug te gaan naar dit geweldige land!

Guatemala - Verzorg bedreigde jungledieren

s Morgens wordt je vanzelf wakker door alle junglegeluiden. Echt thuisbrengen kunnen we de geluiden nog niet. We gaan om 06.30 uur gelijk aan de slag met het eten voor de dieren. Vandaag sta ik met Ann, een Australisch Vietnamese, ingedeeld bij de brulapen (howler monkeys). In kooi 3 zitten er 5, allemaal mannetjes en in kooi 4 zit er slechts 1, een vrouwtje. De 5 zijn erg ondeugend. Tijdens het schoonmaken van de hokken probren ze steeds stiekem even je haar vast te pakken, of je hoofd te gebruiken als springplank naar de volgende tak. Ze zijn erg leuk om mee te werken. Als ze hun voedsel hebbn zijn ze weer rustig en tonen zich voldaan. Daarna tijd voor het ontbijt.

Tussen 8 en 9 uur verzamelen we en krijgen we tevens instructies voor de dag. Vandaag een preek, want een stel jongens had vannacht erg veel kabaal gemaakt nadat ze dronken teruggekomen waren uit het dorpje Flores. Een lokale visser had hen 's nachts weer afgezet bij het project. Daarna verdeling van wat extra taken, want op dinsdag komt de nieuwe voorraad fruit en groente binnen. Dat betekent grote balen met ananassen, meloenen, kroten en wortelen naar de keuken brengen. En die balen zijn niet echt licht. Ook kratten met sinaasappels en bananen komen binnen. Daarna gaan Shaya en ik weer door met ons heerlijke klusje: de ingewanden van vissen eruit halen. We hadden meer dan 6 kilo, dus je kjunt je voorstellen hoe we na afloop roken.

De tweede shift is om 11.00 uur. De dieren krijgen weer te eten. Alles dus eerst voorbereiden in de keuken en de juiste hoeveelheden afmeten. Laarzen aan, want we gaan door waterbakken, om infecties te voorkomen. Voordat je een kooi ingaat kom je door een eerste deur. Pas wanneer deze is gesloten mag de volgende deur open. E.e.a. om ontsnappen te voorkomen. Dat dat wel eens verkeerd gaat bleek vorige week uit het feit dat een kleine krokodil opeens in 1 van de badkamers van de gastverblijven werd aangetroffen.

Alle werkzaamheden worden steeds verwisseld, zodat ervaren vrijwilligers (en dat ben je al snel, na ca een dag of 3 - 4) de minder ervaren vrijwilligers opleiden. Sommige mensen zijn hier een paar dagen, anderen zijn hier al twee tot drie jaar.

Lees hier meer over de avonturen van Ingrid, Roland en Shaya: >>