Tadzjikistan - Diverse sociale en economische projecten II

Monique van de Wel - Diverse sociale en economische projecten

24 maart was het zover...een maand naar Tadjikistan...3 weken als vrijwilliger en nog een week om het land op eigen gelegenheid te bereizen. Wat was het een fantastisch avontuur! Mijn drie weken als vrijwilliger heb ik gewerkt voor Nur. Ditis een organisatie bestaande uit mensen uit Tadzjikistan. Ze bestaan 5 jaar en doen veel goede dingen voor de gemeenschap. Er is o.a. door hen een kleuterschool, Engelse les, een sportprogramma en een programma voor verminderen drugsgebruik en hiv opgezet. Mensen hebben een zwaar leven en het is fijn te zien en merken dat deze projecten hen helpen en verder helpen.

De tijd is omgevlogen...de eerste dagen vooral veel introductie, leren kennen van mensen en meekijken bij de bestaande projecten. And as they say..."this is Tadzjikistan way..so everything can be different from your plan".. Dat klopt want geen dag is zoals verwacht. Agenda leeg en dan ben ik ineens op pad met een film crew uit Dushanbe die eendocumentaire maken over de water kanalen die zijn gebouwd voor de irrigatie van het water. Verderheb ik Engelse les gegevenaan een groep van ongeveer 12 dames.Als laatste heb, samen met medewerkers van Nur, onderzocht hoe zij microkrediet zouden kunnen inzetten om het ondernemersschap te stimuleren. Deze activiteiten hebben samen met de ontmoetingen met zoveel vriendelijke en gastvrije mensen ennatuurlijk de prachtige omgeving gezorgd voor een "never to forget" ervaring!

Guatemala - Geef sportles aan kinderen

Matthijs Wansink en Rowan Hordijk – Geef sportles aan kinderen

Wij, Matthijs Wansink en Rowan Hordijk, zijn studenten Culturele Antropologie aan de Universiteit van Utrecht en combineren het onderzoek doen naar en met kinderen, door daarnaast actief te participeren als vrijwilligers.

Elke dag geven we sportles aan verschillende klassen van de twee scholen die aangesloten zijn bij Matigol. Dit project biedt ons de ruimte om op een sportieve en vertrouwde manier met de kinderen in contact te komen en geeft ons ook voldoening als sporters zijnde.
Matthijs neemt het voetballen voor zijn rekening en Rowan het basketballen, waar we iedere les weer afstemmen op de wensen van de kinderen zelf.

Matigol betekent voor ons vriendschap, plezier, en samen spelen, dit geldt zowel voor de kinderen als voor alle vrijwilligers en betrokkenen. Want graag zien wij Matigol in de nabije toekomst versterkt worden door een gemotiveerd team van mensen, van over de hele wereld.

Costa Rica - Bescherm de reuzenschildpad

Ann Schipper – Bescherm de reuzenschildpad

Vrijwilligerswerk doen bij zeeschildpadden in Costa Rica spreekt tot de verbeelding. Zou je er niet zijn dan komen de schildpadden natuurlijk ook gewoon aan land, graven een nest, leggen de eieren en gaan weer naar zee. Maar door het meehelpen het strand schoon te houden (o.a. plastic zwerfafval), ’s nachts mee te lopen met de plaatselijke gidsen en het overdag “bewaken” van de nesten en het verblijven in een gastgezin draag je een steentje bij aan het in stand houden van in dit geval de groene zeeschildpad die in de maanden augustus-september aan de Caribische kust aan land komt.

Ben je wat later in deze periode dan heb je ook het geluk van het zien van de jonge net uit het ei gekropen jonge schildpadden. Soms wordt een nest uitgegraven (bijvoorbeeld omdat er een mierennest in is gekomen) en zie je er heel veel.

Werken in dit project is enerzijds relaxed, het is een prachtig gebied, klein dorpje, je bent de hele dag buiten maar het kan er ook heel warm zijn en je gaat ook ’s nachts op pad (4 uur per nacht) en daar moet je wel tegen kunnen. Ik heb er in ieder geval 2 weken van genoten.

Het verblijven in een gastgezin is bijzonder, mensen stellen toch hun huis voor je open, je krijgt 3 maaltijden per dag en hebt een eigen kamer. Het is handig als je Spaans spreekt want maar weinig mensen kunnen Engels. Je hebt wel redelijk wat vrije tijd maar dagelijks ben je op het strand aan het werk (3 uur) en een keer in de vier dagen heb je een nacht vrij. Je went wel aan het lopen in het donker, zaklampen zijn niet toegestaan tenzij je rood licht hebt, dit omdat je anders de schildpadden afschrikt.

De eerste ervaring van het zien van een schildpad die aan land komt en een nest gaat graven en eieren leggen vergeet je niet meer. De eieren zijn zacht en een schildpad kan er wel meer dan 100 per keer leggen. De langste zit die ik op een nacht mee heb gemaakt is 3 uur. Net na twaalven kwam de schildpad aan land en heeft er uiteindelijk 3 uur over gedaan. Je blijft, op afstand, wachten en kijken en gaat pas weg als de schildpad weer naar zee gaat. De eieren worden opgevangen, geteld, het schild gemeten, het nummer afgelezen en eventueel krijgt de schildpad een soort chip met nummer als zij er nog geen heeft. Alles wordt genoteerd en verwerkt. Het blijft bijzonder, verwacht niet elke nacht een schildpad te zien, soms zie je alleen maar sporen …

Thailand - Geef les aan kinderen

Feline, Carlijn en Anette, studenten pedagogiek – Geef les aan kinderen

De eerste dag was spannend, maandag gingen we alleen even kijken voor de eerste keer en kennismaken met onze co-teacher, ` Ma` . We werden ontvangen als beroemdheden en dit is eigenlijk de hele week niet meer weggegaan, de kinderen blijven maar naar ons zwaaien en hello! roepen. Ma is echt super lief, zij is de enige op onze stageschool die een beetje fatsoenlijk engels spreekt.

Er zijn 6 grades en dan nog twee klassen extra, eentje is kindergarden en de andere is een klas met alleen maar Birmese kinderen. Ma heeft aan het begin van de week een planning voor ons gemaakt en we geven les aan alle klassen. We hebben wel tussenuren, zodat we ons kunnen voorbereiden op de volgende lessen.

Dinsdag was onze eerste echte dag stage. We werden opgehaald met de schoolbus van de kinderen, ik had persoonlijk echt zo` n grote gele schoolbus in mijn hoofd, maar er kwam een auto aanrijden met een soort overdekte bak achterop met bankjes waarin ongeveer al 50 kinderen gepropt zaken en waar wij nog bij moesten. Was een erg interessante ervaring. We hadden die dag 4 klassen die we les mochten geven. Wij hebben in ons project natuurlijk al heel veel activiteiten bedacht, maar dinsdag hebben we alleen maar lesgegeven uit het boek, alleen maar echte Engelse les, alleen maar didactisch. We hebben dit dinsdagmiddag ook wel aangegeven bij Karen, dat we liever ons eigen ding willen doen en meer spelenderwijs Engels leren aan de kinderen en niet zo strikt uit het boek en drillen, zo willen wij het niet doen.

Dinsdagavond hebben we lekker eten gehaald op onze locale markt en dat lekker in ons appartement opgegeten. Woensdag hebben we vrijwel meteen aan Ma aangegeven dat we het graag anders wilden doen, ze vond het goed en gaf ons de kans om te laten zien wat we wilden. We hadden voor de klassen van die dag een aantal activiteiten voorbereid, wel met onderwerpen die in het boek staan, maar dan vooral door middel van spelletjes en klassikaal leuke opdrachten maken, i.p.v. het drillen en herhalen wat de Thaise leerkrachten daar graag doen. Ma vond het heel erg leuk en deed enthousiast mee, ook met onze spelletjes buiten op het veld, was echt heel erg leuk! We wisselen de klassen en lessen goed af en nemen om de beurt de leiding voor een bepaalde les. Woensdag werden we voor de lunch meegenomen naar een begrafenis van de moeder van een leraar van onze school. Normaal lunchen we warm gewoon op school, maar nu gingen we dus naar die begrafenis om daar te eten. Dat vonden we allemaal wel een beetje spannend en vreemd, omdat je in Nederland toch niet zomaar een begrafenis binnenvalt om het zo maar te zeggen. Het was heel anders dan dat het in Nederland gaat, de mensen waren heel luchtig en vrolijk. Er hingen spandoeken met tekst in het Thais en een foto van de overledene, de kist stond er ook, helemaal in het zilver met kerstlampjes eromheen en versieringen. Er hingen rode doeken over het offerhuisje (deze staan in elke tuin in de Thaise huizen en zijn bedoeld om te geesten tevreden te houden), de doeken waren bedoeld om de kwade geesten weg te houden bij de geest van de overledene. Was ook weer een interessante ervaring.

Sri Lanka - Werk mee in een tehuis voor baby's en jonge kinderen

Lizzy Wessels – Werk mee in een tehuis voor baby’s en jonge kinderen

“Sarvodaya doet zoveel prachtige dingen. Ik werk nu de ene dag in het Nutrition Center en de andere dag ben ik bij de kleuters. Was in het begin nog even aftasten, maar heb gister ook een gesprek gehad samen met de directrice, de juffrouw van de kleuterklas en de gastvrouw van het Nutrition center om de verwachtingen uit te spreken. Iedereen is heel blij met mijn komst en aanwezigheid en laten dat ook steeds weten. Is heel fijn, want dat geeft echt een welkom gevoel. De vriendelijkheid van de mensen is hier ongekend!

De omstandigheden vallen mij mee, voor Sarvodaya staat het welzijn van alle mensen in hoog vaandel. Het is absoluut niet te vergelijken met Nederland, maar ze doen erg hun best. In het Nutrition Center zijn momenteel 25 kindertjes, waarvan er 4 jonger dan een maand zijn, 7 van ongeveer een half jaar tot een jaar en de rest zijn de peutertjes van 2-3 jaar. Dat is elke keer weer een hele belevenis. Ik speel heel veel met ze en geef ze alle liefde die ik in mij heb. Als ik binnenkom, rennen ze meteen naar me toe en noemen mij in het Singalees “mama”. Elke kindje heeft een heel triest verhaal… Sommigen hebben wel een moeder, maar die zitten vaak in een inrichting of hebben niet de middelen om voor het kind te zorgen. De kindjes kunnen geadopteerd worden, maar dat kan niet zomaar, daar zitten veel strenge regels aan vast. En gelukkig maar, want ze zijn al getraumatiseerd en verdienen nu alleen nog maar het allerbeste! Verder help ik ze met badderen, dat doen ze 3x op een dag en natuurlijk met voeden.

Inmiddels heb ik van jullie bijdragen al vele kleurboeken en educatieve boeken (ABC, 123, dieren, eten etc.) gekocht, waar ze waanzinnig blij mee zijn. Een boek met veel gekleurde plaatjes erin doet zoveel voor kinderen. Ze zijn hier heel snel tevreden! Vandaag heb ik voor de kleuterklas gestaan en heb ik de kleuren met ze geoefend. Geweldig hoe ze hierop reageerden. Ik leer hun het Engelse woord en zij leren mij het Singalese woord. Met handen en voeten komen wij een heel eind! Ik heb overleg gehad met de directrice, Bianca (ontzettende Nederlandse naam, maar ze is Singalees) over de donaties die jullie hebben gedaan. Bianca is zo toegewijd aan Sarvodaya en maakt zeer lange dagen. Zij is verantwoordelijk voor alle projecten in het land. Ik weet niet hoe ze het volhoudt, maar het is echt een bijzonder sterke vrouw. Had bij haar meteen een goed gevoel en heb haar gevraagd waar de grootste behoefte aan is. Zij kon daar direct antwoord op geven en dat is de melkvoeding. Geen van de kindjes kent moedermelk en de melkvoeding is hier ontzettend duur. Zij heeft samen met de gastvrouw van het Nutrition Center een hele berekening gemaakt en jullie hebben er voor gezorgd dat de 25 kindertjes de komende 3 maanden voeding hebben en zij geen zorgen over het eten hebben. Ik heb hier meteen mee ingestemd, want de eerste levensbehoeften zijn het belangrijkste! Ik zie ook speciale voeding bij voor de ondervoede baby`s die binnenkomen. Echt FANTASTISCH dat ik dit samen met jullie aan kan bieden. Ze zijn ons verschrikkelijk dankbaar, dus dat wil ik graag langs deze weg aan jullie overbrengen! Ik heb nog wat geld achter de hand gehouden, omdat ik nog wel wat dingetjes aan wil schaffen voor de kleuterklas.

Ik ben ook al een dag met Bianca meegelopen en hebben we twee andere projecten bezocht. 1 voor gehandicapten (zowel lichamelijk als geestelijk) en een weeshuis voor meisjes. Is een zeer emotionele dag geweest. Zo dubbel, want de mensen lijken gelukkig en hebben het op hun manier goed, maar de verhalen erachter zijn hartverscheurend… Morgenochtend mag ik opnieuw met haar mee en zullen we een weeshuis voor jongetjes bezoeken. Bianca heeft dan een vergadering en mag ik de boys entertainen ;-) Komt vast goed!”

Zuid-Afrika

Trees en Will - Zuid Afrika

Hier weer ons reisverslag, maar eerst even onze belevenissen van afgelopen weekend.
Met de boot de zee op geweest om walvissen te spotten, en wat denk je? Er zwommen er zes om de boot, wat een belevenis, dit moet je met eigen ogen zien!

Maar uiteindelijk was het weer maandag, dus naar de kindertjes, dit hebben we vandaag afgesloten met een klein feestje en kadootjes voor de kinderen en voor de leerkrachten.

Het was werkelijk hartverwarmend! Inmiddels op een nieuw project gestart, buitenschoolse opvang, voor kinderen in een crisissituatie, je weet niet wat je ziet, in en in triest, maar met hulp van vrijwilligers en een warme maaltijd spelen en lachen de kinderen net als bij ons. Het is een plek waar wij ons bijzonder nuttig kunnen maken. We werken daar met nog vier vrijwilligers, en kunnen op deze manier met elkaar nog meer betekenen voor de kinderen, er wordt voorlichting gegeven maar ook gespeeld. We zijn aardig ingeburgerd en hebben het erg naar ons zin, met een heerlijke strandwandeling maken we ons hoofd weer leeg, want er gebeurd hier heel veel! A.s zondag verhuizen we van het vrijwilligershuis naar ons gastgezin in de Township, ook dit wordt een spannende gebeurtenis. Maar we laten het allemaal maar gebeuren en genieten met volle teugen.

Lieve groet vanuit Zuid Afrika

Bedankt voor jullie leuke reacties!

Trees en Will.

India - Fairmail reis

Weer even een update uit Varanasi. We zijn gelukkig allemaal weer fit! Het leven in India is in het begin even wennen, ander voedsel, de warmte, overal geuren, koeien, afval en mensen op straat.

Woensdag hebben we rustig aan gedaan en onze lessen voorbereid. Ik ga met Jan Willem les geven en Chantal en Jessica vormen een groepje. Wij gaan portretfotografie doen. Het is de bedoeling dat de jongeren eerst een vierluik van zichzelf maken: een normaal gezicht, boos gezicht, een schrikreactie en een blij gezicht. Daarna gaan we dit ook op straat doen. Ook gaan we ze wat uitleggen over scherpte/diepte e.d. Jessica en Chantal gaan detailfoto's maken. 's Avonds zijn we met z'n allen wat gaan eten bij de "Italiaan".

Donderdag met Chantal en Jessica op pad geweest. Eerst hebben we geshopt. De man in de winkel heeft erg zijn best gedaan. Wij konden lekker onder de ventilatie zitten en hij liet ons alles zien. Een grote modeshow! Ook werden gelijk in het naaiatelier de mouwen van onze shirts korter gemaakt. Het is lekker om hier dunne luchtige kleding aan te hebben. In ieder geval mag het niet te bloot en te strak zijn en moet je rok over de knie zijn. De vrouwen hier lopen er prachtig bij. Daarna zijn we met een fietsriksja naar de apentempel gegaan. Een groot avontuur, met z'n drieen op zo'n fiets. De naam zegt het al, in deze tempel lopen allemaal apen. Verder brachten daar mensen allerlei offers aan de goden.

Daarna werden we naar een andere tempel gebracht, ik ben de naam even kwijt. Daar hadden we een iets minder prettige ervaring. We werden door een man in een klein kamertje gebracht (met veel wespen) en daar ging hij voor ons bidden. Uiteindelijk wilden hij veel geld van ons, dat bracht volgens hem geluk. We hebben hem allemaal 50 roepi gegeven in plaats van 500.

's Middags hebben we les gegeven aan de jongeren. Het was voor Chantal en Jan Willem de eerste keer dat zij de jongeren zagen, dus we hebben eerst nog even een kennismakingsrondje gedaan. Ze vertelde hun naam, wat hun droom was en lieten hun mooiste kaarten zien. Twee jongens willen graag professionele fotograaf worden, de meisjes willen graag dokter worden.

Daarna hebben we de groep in tweeen gesplitst. Onze les ging goed. Eerst hebben we ze wat dingen uitgelegd en toen zjin we aan de slag gegaan. Ze vonden het moeilijk om foto's van elkaar te maken. Lachen gingen goed, maar boos e.d. kijken wat minder. Daarna zijn we de wijk in gegaan. Erg leuk om te zien waar zij wonen, de familie, jongetjes uit de straat e.d. zijn op de foto gegaan. Er zitten een aantal mooie portetfoto's tussen. Na ongeveer een uur zijn we weer teruggegaan naar kantoor en hebben we de foto's op de computer gezet. Als afsluiting hebben we nog een spelletje op het dakterras gedaan. De les sluit altijd met een snack en thee. Janneke had het spelletje Set meegenomen, de jongeren vonden het erg leuk.

's Avonds met Jan Willem nog wat rondgelopen en een soepje gegeten. Chantal en Jessica waren erg moe, dus die zijn lekker vroeg gaan slapen. Ik was vanmorgen al vroeg wakker, dus ben wat rond gaan lopen. Het is dan toch weer anders: mensen waren zich aan het wassen in de Ganges, de kinderen gingen naar school (in uniform), mensen zijn aan het koken e.d.

De volgende keer zal ik wat meer over Varanasi vertellen!

Persoonlijke coaching in combinatie met vrijwilligerswerk Sri Lanka

Een fragment uit het dagboek van een vrijwilliger in Sri Lanka

Langzaam daalden we af in het niveau van luxe. We verbleven na een hotelnacht in het hostel van Sarvodaya. Daar ook de eerste met de hand te eten curries en veel info en meditatie. De groep had een indrukwekkende teamsessie en alle deelnemrs kwamen ook aan de beurt voor een persoonlijke sessie.

Na dag 3 ' mochten' we naar het dorp. De groep wilde aan de slag. De ontvangst was zoals verwacht. Het hele dorp was in het net en met dans, zang en bloemen werden we onthaald. Je voelt je soms net de konigin. Wat mij betreft is het zo gewoon mogelijk mee om proberen te gaan met veel respect en vooral keep smiling.
De kennsimaking met de gastgezinnen was voor sommigen heel erg slikken. Het communicatieprobleem, de basic kamers, de andere kijk op schoonhouden, de enorme mooie paradijselijke omgeving, het eten moet nu echt met de hand en de toiletten... De volgende ochtend hadden een paar mensen het best zwaar.

Na een week was de groep ingeburgerd. Als je door het dorp liep hoorde je regelmatig je naam roepen en dan stond er weer een horde kids te zwaaien.

Kijk hier voor meer informatie over vrijwilligerswerk in Sri Lanka.